Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

Σμιθσόνιαν: Αρχαιολογικές Συγκαλύψεις


Σμιθσόνιαν: Αρχαιολογικές Συγκαλύψεις
«Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον. Όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν»
Τζώρτζ Όργουελ 1984
Το Σμιθσόνιαν και οι Αρχαιολογικές του Συγκαλύψεις
Ακολουθώντας τις εντολές των Επικυρίαρχων
Οι περισσότεροι από εσάς θυμάστε την τελευταία σκηνή από την δημοφιλή ταινία αρχαιολογικής περιπέτειας “Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού” με τον Ιντιάνα Τζόουνς, στην οποία ένα σημαντικό ιστορικό εύρημα, η Κιβωτός της Διαθήκης από το Ναό της Ιερουσαλήμ, κλειδώνεται σ’ ένα κιβώτιο και τοποθετείται σε μια τεράστια αποθήκη, όπου δεν θα την ξαναδεί ποτέ κανείς, εξασφαλίζοντας μ’ αυτό τον τρόπο ότι τα βιβλία της ιστορίας δεν θα χρειαστεί να ξαναγράφουν και οι καθηγητές της ιστορίας δεν θα χρειαστεί να αναθεωρήσουν τη διάλεξη που δίνουν εδώ και σαράντα χρόνια.

Συμφωνα με τη γνώμη πολλών εξερευνητών, παρ’ όλο που η ταινία είναι φανταστική, η σκηνή κατά την οποία ένα σημαντικό αρχαίο λείψανο θάβεται σε μια αποθήκη είναι επικίνδυνα κοντά στην πραγματικότητα (το τρομακτικό δε είναι ότι εκεί που θάβεται υπάρχουν γύρω της, πολλές χιλιάδες άλλα ευρήματα θαμμένα) Για όσους ερευνούν τις κατηγορίες για αρχαιολογικές συγκαλύψεις, υπάρχουν ενοχλητικές ενδείξεις ότι το πιο σημαντικό αρχαιολογικό ινστιτούτο των ΗΠΑ, το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν (Smithsonian), που αποτελεί ανεξάρτητη ομοσπονδιακή αρχή, έχει σκόπιμα αποκρύψει κάποιες από τις πιο ενδιαφέρουσες και σημαντικές αρχαιολογικές ανακαλύψεις που έγιναν στον πλανήτη.
Το Βατικανό εδώ και πολύ καιρό κατηγορείται ότι κρύβει ευρήματα και αρχαία βιβλία στα τεράστια υπόγεια του, χωρίς να επιτρέπει στον έξω κόσμο την πρόσβαση σ’ αυτά. Οι μυστικοί αυτοί θησαυροί, των οποίων η ιστορική ή θρησκευτική φύση είναι συχνά αμφισβητούμενη, θεωρούνται ότι αποκρύπτονται από την Καθολική Εκκλησία γιατί μπορούν να εξαφανίσουν την αξιοπιστία της και να θέσουν τα επίσημα κείμενα τους υπό αμφισβήτηση. Δυστυχώς, υπάρχουν ατράνταχτα στοιχεία ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν.
Το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν ιδρύθηκε το 1829, όταν ένας εκκεντρικός Βρετανός εκατομμυριούχος ονόματι Τζέημς Σμίθσον (James Smithson), πέθανε αφήνοντας το ποσό των 515.169 δολαρίων για τη δημιουργία ενός ινστιτούτου “για την αύξηση και τη διάδοση της γνώσης στους ανθρώπους”. Δυστυχώς, υπάρχουν στοιχεία σύμφωνα με τα οποία το Σμιθσόνιαν τα τελευταία εκατό χρόνια ασχολείται περισσότερο με την απόκρυψη παρά με τη διάδοση της γνώσης.
terrapapers.com_Smithsonian Archaeological Laundering
Η συγκάλυψη και απόκρυψη αρχαιολογικών στοιχείων ξεκίνησε στο τέλος του 1881 όταν ο Τζων Γουέσλυ Πάουελ (John Wesley Powell), ο γεωλόγος που έγινε διάσημος για την εξερεύνηση του Γκραν Κάνυον, διόρισε τον Σάϊρους Τόμας (Cyrus Thomas) διευθυντή του Τμήματος Ανατολικών Τύμβων του Γραφείου Εθνολογίας του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν. Όταν ο Τόμας έφτασε στο Γραφείο Εθνολογίας “πίστευε ακράδαντα στην ύπαρξη μιας φυλής Κατασκευαστών Τύμβων, διάφορης από τις φυλές των Ινδιάνων της Αμερικής”. Ο Τζων Γουέσλυ Πάουελ όμως, ο διευθυντής του Γραφείου Εθνολογίας, που ήταν πολύ φιλικά διακείμενος προς τους Ινδιάνους της Αμερικής, όταν ήταν νέος είχε ζήσει για πολλά χρόνια με τους ειρηνικούς Ινδιάνους Γουινεμπάγκο (Winnebago) του Ουισκόνσιν και πίστευε ότι οι Ινδιάνοι της Αμερικής άδικα θεωρούνταν πρωτόγονοι και άγριοι. Το Σμιθσόνιαν άρχισε να προωθεί την ιδέα ότι οι ιθαγενείς Αμερικανοί, οι οποίοι εκείνη την εποχή εξολοθρεύονταν στους “Ινδιάνικους Πολέμους”, κατάγονταν από προηγμένους πολιτισμούς και ήταν άξιοι σεβασμού και προστασίας.
Ξεκίνησαν επίσης ένα πρόγραμμα συγκάλυψης των αρχαιολογικών στοιχείων που υποστήριζαν το κίνημα που ήταν γνωστό ως Διαδοτισμός (Diffusionism), ένα κίνημα που υποστηρίζει ότι κατά τη διάρκεια της ιστορίας υπήρξε μεγάλη διάδοση κουλτούρας και πολιτισμικών αξιών, η οποία προέκυψε λόγω των ταξιδιών των πλοίων και των εμπορικών ανταλλαγών. Το Σμιθσόνιαν ακολούθησε το αντίθετο κίνημα, που είναι γνωστό ως Απομονωτισμός (Isolationism). Ο Απομονωτισμός υποστηρίζει ότι οι περισσότεροι πολιτισμοί ήταν απομονωμένοι ο ένας από τον άλλο και ότι υπήρξε ελάχιστη επαφή μεταξύ τους, ιδιαίτερα μεταξύ εκείνων που χωρίζονταν από εκτάσεις νερού.
Σ’ αυτό τον διανοητικό πόλεμο που ξέσπασε την δεκαετία του 1880, υποστηριζόταν ότι ακόμα και η επαφή μεταξύ των πολιτισμών των Κοιλάδων του Οχάιο και του Μισισιπή ήταν σπάνια, και οπωσδήποτε οι πολιτισμοί αυτοί δεν είχαν καμιά επαφή με προηγμένους πολιτισμούς όπως των Μαγιάς, των Τολτέκων, ή των Αζτέκων στο Μεξικό και την Κεντρική Αμερική. Με τα δεδομένα του Παλιού Κόσμου η ιδέα αυτή είναι ακραία, ακόμα και γελοία, αν σκεφτεί κανείς ότι το “δίκτυο” των ποταμών φτάνει μέχρι τον Κόλπο του Μεξικού και ότι οι πολιτισμοί αυτοί υπήρχαν στην απέναντι πλευρά του κόλπου. Είναι σαν να ισχυρίζεται κάποιος ότι οι πολιτισμοί της Μαύρης θάλασσας δεν θα μπορούσαν να έχουν επαφή με τη Μεσόγειο. Αθάνατο Smithsonian.
Όταν εξετάστηκε το περιεχόμενο πολλών αρχαίων τύμβων και πυραμίδων στις Μεσοδυτικές πολιτείες, φάνηκε ότι η ιστορία των Κοιλάδων του Μισισιπή αφορούσε έναν αρχαίο και προηγμένο πολιτισμό που είχε έρθει σε επαφή με την Ευρώπη και άλλες περιοχές. Εκτός αυτού, σε πολλούς τύμβους ανακαλύφθηκαν τάφοι πανύψηλων ανδρών, που έφταναν κάποτε τα εφτά ή οχτώ πόδια σε ύψος, στους οποίους μάλιστα υπήρχαν πλήρεις πανοπλίες και σπαθιά και μερικές φορές θησαυροί μεγάλης αξίας. Για παράδειγμα, όταν ανασκάφηκε ο τύμβος Σπίρο (Spiro) στην Οκλαχόμα στα 1930, βρέθηκε ένας ψηλός άνδρας μαζί με ένα δοχείο με χιλιάδες μαργαριτάρια και άλλα τεχνουργήματα. Ήταν ο μεγαλύτερος θησαυρός αυτού του είδους που είχε καταγραφεί μέχρι τότε. Το πού βρίσκεται ο άνδρας με την πανοπλία είναι άγνωστο και είναι πολύ πιθανό ότι τελικά μεταφέρθηκε στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν.
Σε μια ιδιωτική συζήτηση με έναν γνωστό ιστορικό ερευνητή (το όνομα του οποίου δεν θα αποκαλύψω), έμαθα ότι ένας πρώην υπάλληλος του Σμιθσόνιαν, που απολύθηκε γιατί υποστήριζε την εκδοχή του Διαδοτισμού στην Αμερικανική ήπειρο (δηλ. την αιρετική άποψη ότι άλλοι αρχαίοι πολιτισμοί είχαν ίσως επισκεφθεί τις ακτές της Βορείου και Νοτίου Αμερικής κατά τη διάρκεια των πολλών χιλιετηρίδων πριν από τον Κολόμβο), υποστήριζε ότι κάποτε το Σμισθόνιαν έβγαλε στον Ατλαντικό μια φορτηγίδα γεμάτη περίεργα αντικείμενα και τεχνουργήματα και τα έριξε στον ωκεανό.
Παρ’ όλο που είναι δύσκολο να δεχτεί ο αδαής την ιδέα, ότι το Σμιθσόνιαν μπορεί να συγκαλύψει ένα σημαντικό αρχαιολογικό εύρημα, υπάρχουν δυστυχώς πολλές αποδείξεις ότι το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν συγκάλυψε και “έχασε” σκόπιμα σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα. Το ενημερωτικό δελτίο “Stonewatch” της Εταιρείας “Gungywamp” του Κονέκτικατ, η οποία ερευνά μεγαλιθικά μνημεία στη Νέα Αγγλία, είχε μια περίεργη ιστορία στο τεύχος του χειμώνα του 1992 σχετικά με ορισμένα πέτρινα φέρετρα που ανακαλύφθηκαν το 1892 στην Αλαμπάμα, στάλθηκαν στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν και μετά “χάθηκαν”. Σύμφωνα με το ενημερωτικό δελτίο, ο ερευνητής Φρέντερικ Τζ. Πολ (Frederick J. Pohl) έγραψε ένα ενδιαφέρον γράμμα το 1950 στον μακαρίτη Δρα. Τ. Σ. Λέθμπριτζ (Dr. T.C. Lethbridge), έναν Βρετανό αρχαιολόγο.
Το γράμμα από τον Πολ ανέφερε: “Ένας καθηγητής της γεωλογίας μου έστειλε ένα αντίγραφο από την έκθεση του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν, με τίτλο “Το Ταφικό Σπήλαιο Κραμφ, του Φρανκ Μπέρνς (Frank Burns), της Υπηρεσίας Γεωλογικής Έρευνας των ΗΠΑ” από την αναφορά του Εθνικού Μουσείου των ΗΠΑ για το 1892, σελ. 451-454, 1984. Στο Σπήλαιο Κραμφ (Crumf), στο νότιο βραχίονα του ποταμού Γουόριορ, στην Κοιλάδα Μέρφυ, στην Επαρχία Μπλάουντ της Αλαμπάμα, όπου φτάνει κανείς μέσω ποταμών από τον Κόλπο Μομπάιλ, υπήρχαν φέρετρα από ξύλο σκαμμένο με φωτιά και με πέτρινα ή χάλκινα εργαλεία. Οχτώ από αυτά τα φέρετρα μεταφέρθηκαν στο Σμιθσόνιαν. Είχαν μήκος περί που εφτά πόδια και πέντε ίντσες, πλάτος 14 ως 18 ίντσες και βάθος 6 έως 7 ίντσες. Τα καπάκια ήταν ανοιχτά. Έγραψα πρόσφατα στο Σμιθσόνιαν, και στις 11 Μαρτίου έλαβα την απάντηση από τον Φ. Μ. Σέτζλερ (F.M. Setzler), τον προϊστάμενο του Τμήματος Ανθρωπολογίας. Είπε ότι: Δεν μπορέσαμε να βρούμε τα δείγματα αυτά στις συλλογές μας, αν και τα αρχεία δείχνουν ότι παρελήφθησαν.
Ο Ντέηβιντ Μπάρον (David Barron), Πρόεδρος της Εταιρείας Gungywamp, έμαθε τελικά από το Σμιθσόνιαν ότι, τα φέρετρα τελικά ήταν ξύλινες λεκάνες και ούτως ή άλλως δεν μπορούσε να τα δει κανείς γιατί φυλάσσονταν σε μια αποθήκη μολυσμένη από αμίαντο. Η αποθήκη αυτή επρόκειτο να κλειστεί για τα επόμενα δέκα χρόνια και κανείς δεν επιτρεπόταν να μπει εκτός από το προσωπικό του Σμιθσόνιαν!
Ο Ιβάν Τ. Σάντερσον (Ivan T. Sanderson), γνωστός ζωολόγος και ένας από τους τακτικούς καλεσμένους στο σώου του Τζόνυ Κάρσον (Johnny Carson) στη δεκαετία του ’60 (συνήθως με ένα εξωτικό ζώο, όπως έναν μυρμηγκοφάγο – παγκολίνο ή έναν λεμούριο), διηγήθηκε κάποτε μια περίεργη ιστορία για ένα γράμμα που έλαβε σχετικά με έναν μηχανικό που δούλευε στο νησί Σεμίγια (Shemya) του συμπλέγματος των Αλεουτίων Νήσων κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κατά την κατασκευή ενός αεροδιαδρόμου, η ομάδα του ισοπέδωσε κάποιους λόφους και ανακάλυψε κάτω από αλλεπάλληλα στρώματα προσχώσεων, απομεινάρια που τους φάνηκαν ανθρώπινα. Ο τύμβος της Αλάσκα ήταν στην πραγματικότητα ένα νεκροταφείο γεμάτο τεράστια ανθρώπινα λείψανα, που περιελάμβαναν κρανία και μακριά οστά ποδιών. Τα κρανία είχαν ύψος από 22 έως 24 ίντσες από τη βάση ως την κορυφή. Δεδομένου ότι το κρανίο ενός ενήλικα είναι συνήθως οχτώ ίντσες από το εμπρός έως το πίσω μέρος του, ένα τόσο μεγάλο κρανίο φανερώνει ότι ο άνθρωπος που το είχε πρέπει να ήταν τεραστίων διαστάσεων. Επιπλέον, αναφέρθηκε ότι κάθε κρανίο είχε υποστεί προσεκτικό τρυπανισμό (διαδικασία ανοίγματος μιας οπής στο πάνω μέρος του κρανίου). Στην πραγματικότητα, η συνήθεια να συμπιέζεται το κρανίο ενός βρέφους και να εξαναγκάζεται να αναπτυχθεί το επίμηκυμένο σχήμα ήταν μια πρακτική που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Περουβιανοί, οι Μαγιάς και οι Πλατυκέφαλοι Ινδιάνοι της Μοντάνα.
Ο Σάντερσον προσπάθησε να συγκεντρώσει επιπλέον στοιχεία, και τελικά έλαβε ένα γράμμα από ένα άλλο μέλος της ομάδας που επιβεβαίωσε το γεγονός. Και τα δυο γράμματα ανέφεραν ότι το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν είχε παραλάβει τα λείψανα αλλά έπειτα δεν ξανακούστηκε τίποτα. Ο Σάντερσον φαινόταν πεπεισμένος ότι το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν είχε παραλάβει τα περίεργα απομεινάρια, αναρωτιόταν όμως γιατί δεν δημοσιοποιούσαν τα στοιχεία. Ρωτάει: “… αυτό συμβαίνει επειδή αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξαναγράψουν τα επιστημονικά εγχειρίδια;”

πηγη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου