ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ ΤΗΣ ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΣΤΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Ελληνικός αμφορέας του 570 π.Χ., έκθεμα στο Βρετανικό Μουσείο,
 απεικονίζει την θυσία της κόρης του Πριάμου, Πολυξένης,
για να εξευμενιστεί το πνεύμα του νεκρού Αχιλλέα.

Ο Νεοπτόλεμος, γιος του Αχιλλέα, βάζει ένα σπαθί στο λαιμό της
Πολυξένης,χύνοντας το αίμα πάνω από τον τάφο του πατέρα του.

 Τρεις πολεμιστές κρατάνε την πριγκίπισσα.
Πίσω από τον Νεοπτόλεμο στέκεται ο Διομήδης και ο Νέστορας.

Μιλάει ο Οδυσσέας στην αιχμάλωτη γυναίκα του Πριάμου, την Εκάβη, την μητέρα της Πολυξένης:

«Οι Αχαιοί αποφάσισαν να σφάξουν το παιδί σου, την Πολυξένη, πάνω στο χώμα που σήκωσαν (τύμβο) στον τάφο του Αχιλλέα.
Επιστάτης και ιερέας της θυσίας ήρθε ο γιος του Αχιλλέα (Νεοπτόλεμος)
Αυτά που είπα σε όλους, δεν θα τα αρνηθώ. Πάρθηκε η Τροία, και ο πρώτος άντρας του στρατού μας ζητάει σαν σφάγιο την κόρη σου.
Αυτό θα έκαναν οι περισσότερες πόλεις όταν κάποιος καλός, γενναίος και χρήσιμος άντρας δεν είναι πια στη ζωή.
Για μας, κυρά μου, είναι άξιος τιμής ο Αχιλλέας, γιατί πέθανε για την Ελλάδα και ήταν ο καλύτερος άντρας.
Δεν θα ήταν ανήθικο, να του κάναμε τον φίλο όσο τον βλέπαμε, και να μην του σταθούμε τώρα που έφυγε;
Εσείς οι βάρβαροι δεν πιστεύετε για φίλους τους φίλους, ούτε τιμάτε όσους πέθαναν γενναία, και μετά απορείτε, πως γίνεται να προοδεύει η Ελλάδα, ―εις βάρος σας, πράγμα φυσικό― αφού έχετε τέτοιες ιδέες.» (Ευριπίδη, Εκάβη, στ. 205-316, Αποσπάσματα)

Ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα προς τιμή του Διός

Ο Μ. Αλέξανδρος, για τον «εναγισμό» της ψυχής του νεκρού φίλου του Ηφαιστίωνα, θυσίασε ολόκληρη τη φυλή των Κοσσαίων!!!

«Έως εξ Αμμωνος ήλθε μαντεία τιμάν Ηφαιστίωνα και θύειν ως ήρωϊ παρακελεύουσα. Του δε πένθους παρηγορία τω πολέμω χρώμενος [ο Αλέξανδρος] ώσπερ επί θήραν και κυνηγέσιον ανθρώπων εξήλθε και το Κοσσαίων έθνος κατεστρέφετο, πάντας ηβηδόν αποσφάττων, τούτο δ” Ηφαιστίωνος εναγισμός εκαλείτο». (Πλούταρχος, «Βίος Αλεξάνδρου», 72,3)
Δηλαδή:
«Μέχρι που ήρθε μαντεία από τον [θεό] Άμμωνα, να τιμούν και να θυσιάζουν στον Ηφαιστίωνα σαν Ήρωα. [ο Αλέξανδρος] χρησιμοποιώντας τον πόλεμο σαν παρηγοριά στο πένθος, βγήκε για κυνήγι ανθρώπων, και εξολόθρευε το έθνος των Κοσσαίων, από εφήβους και πάνω, σφάζοντάς τους, και αυτό λέγονταν νεκρική θυσία [=εναγισμός] στον Ηφαιστίωνα.»

«Αριστομένης γ’ ουν ο Μεσσήνιος τω Ιθωμήτη Διί τριακοσίους απέσφαξεν, τοσαύτας ομού και τοιαύτας καλλιερείν οιόμενος εκατόμβας. Εν οίς και Θεόπομπος ήν ο Λακεδαιμονίων βασιλεύς, ιερείον ευγενές.» (Κλήμης Αλεξανδρείας, «Προτρεπτικός προς Έλληνας», Γ)
Δηλαδή:
«Τριακόσιους λοιπόν, έσφαξε ο Αριστομένης ο Μεσσήνιος για τον Δία της Ιθώμης, τόσες και τέτοιες καλές εκατόμβες πρόκρινε για κατάλληλη θυσία. Ανάμεσά τους, ευγενές σφάγιο, και ο βασιλιάς της Λακεδαιμονίας Θεόπομπος.»

Η εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λάρους Μπριτάννικα» αναφέρει:
«Στον Τάφο του Φιλοποίμενος θυσιάζονται Μεσσήνιοι αιχμάλωτοι (183 π.Χ.) Κορυφαία θέση έχει η θυσία βρέφους επάνω στο βωμό του Λύκαιου Δία στην Αρκαδία, κατά την οποία ακολουθούσε διανομή και βρώση των ψημένων τεμαχίων του θυσιασθέντος βρέφους. Ο Λυκούργος δια νόμου κατάργησε τις ανθρωποθυσίες που γίνονταν στη Σπάρτη προς τιμήν της Αρτέμιδος.»
Γι” αυτές τις Ανθρωποθυσίες, παραθέτουμε τις αρχαίες μαρτυρίες του Παυσανία (2^ος μ.Χ. αιώνας) από το σύγγραμμά του «Ελλάδος Περιήγησις»: (Παυσανίας, Αρκαδικά 38, 7):

«Επί τούτου του βωμού τω Λυκαίω Διί θύουσιν εν απορρήτω· πολυπραγμονήσαι δε ου μοι τα ες την θυσίαν ηδύ ην, εχέτω δε ως έχει και ως έσχεν εξ αρχής»
Δηλαδή:
«Στο βωμό αυτόν προσφέρουν μυστική θυσία στον Λύκαιο Δία. Δεν είχα όμως καμιά διάθεση να μιλήσω σχετικά με αυτή τη θυσία. Ας μείνει όπως είναι κι όπως ήταν από την αρχή.»

«Λυκάων δε επί τον βωμόν του Λυκαίου Διός βρέφος ήνεγκεν ανθρώπου και έθυσε το βρέφος και έσπεισεν επί του βωμού το αίμα» [Παυσανίας, «Αρκαδικά» 2,3]
Δηλαδή:
«Ο Λυκάονας όμως έφερε στον βωμό του Λυκαίου Δία βρέφος, το θυσίασε και έρανε τον βωμό με το αίμα» [Η μετάφραση από το Παυσανίας, «Ελλάδος Περιήγησις», τόμ. 7, «Αρκαδικά», ό.π., σελ. 25]

Η εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λάρους Μπριτάννικα» συμπληρώνει, πως στη Χίο και τη Λέσβο αναφέρονται ανθρωποθυσίες που γίνονταν κάθε χρόνο για να τιμήσουν τον Δία και τον Διόνυσο.»
Η εγκυκλοπαίδεια «Υδρία» αναφέρει:
«Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για ανθρωποθυσίες στην Αρχαία Ελλάδα. Τα κυριότερα κέντρα ανθρωποθυσιών ήταν: Στο Λύκαιο όρος της Πελοποννήσου όπου βρίσκεται το ιερό του Λύκαιου Δία. Εδώ οι ανθρωποθυσίες συνεχίστηκαν ως τον 3ο μ.Χ. αιώνα.»
Το «Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν του Ήλιου» αναφέρει τα εξής:
«Απαντώμεν ανθρωποθυσίας επίσης εις την Μεσσηνίαν, εις την Πέλλην της Θεσσαλίας, εις την Αρκαδίαν, εις την οποίαν ο Ζευς εδέχετο ανθρώπινα θύματα και μετά την εμφάνισιν του Χριστιανισμού.»
Απόσπασμα του Πορφυρίου, Νεοπλατωνικού φιλοσόφου εκ Τύρου, του 3ου αιώνα μ.Χ. στο έργο του Περί Αποχής των εμψύχων:

«Αφ ου μέχρι του νυν ουκ εν Αρκαδία μόνον τοις Λυκαίοις, ούδ εν Καρχηδόνι τω Κρονω, κοινή πάντες ανθρωποθυτούσι, αλλά κατά περίοδον της του νομιμου χάριν μνήμης εμφύλιον αεί αίμα φαίνουσιν προς τους βωμούς, καίπερ τοις παρ αυτοίς οσίας εξειγούσης των Ιερών, τοις περιρραντηρίοις κηρύγματι, ει τις αίματος ανθρωπείου μεταίτιος.»

Σε αρχαιολογικό κείμενο διαβάζουμε:
«…Το 1979, σε μια αρχαιολογική αποστολή στην Κνωσό, στην Κρήτη, ο καθηγητής της αρχαιολογίας με το όνομα Peter Warren ανακάλυψε σπίτια όπου το ταβάνι τους είχε πέσει στο πάτωμα. Ανακάλυψε μερικά σπιτικά αντικείμενα όπως και ένα μεγάλο βάζο που περιείχε κατάλοιπα από τροφές, καμένη γη και οστά ανθρώπου (σπόνδυλο) με σημάδια από κοψίματα.
Ερευνώντας περισσότερο στο διπλανό δωμάτιο, ανακάλυψαν 251 οστά από ζώα (πρόβατα, γουρούνια, σκύλους, κ.λ.π.) μαζί με 371 ανθρώπινα κόκαλα και θραύσματα από κόκαλα, όλα όμως ήταν κόκαλα παιδιών. Όλα αυτά τα κόκαλα είχαν σημάδια από κοψίματα.
Ο Warren συμπέρανε πως επρόκειτο για κάποιο είδος κανιβαλισμού, μιας και τα σημάδια των οστών έμοιαζαν με εκείνα που παρουσιάζονται όταν κάποιος προσπαθεί να αφαιρέσει το κρέας από αυτά. Κάποιο μακάβριο είδος λατρείας, με τον θάνατο και το φάγωμα των παιδιών για θρησκευτικούς σκοπούς, έδινε υπόσταση στο μύθο του ανθρωποφάγου Μινώταυρου.
[...] Βορειοδυτικά των Αρχανών σε απόσταση 5 xλμ. στους βόρειους πρόποδες του όρους Γιούχτα στη θέση Ανεμοσπηλιά ανασκάφηκε μικρό οικοδόμημα, μινωικό ιερό με τρία δωμάτια στο νότιο μέρος του και μακρύ διάδρομο.
Το πιο ενδιαφέρον δωμάτιο είναι το δυτικό όπου βρέθηκαν τρεις ανθρώπινοι σκελετοί, ένας γυναικείος ένας ανδρικός με κοσμήματα ίσως ιερέως και ένας τρίτος νέου ανδρός πάνω σε ένα βωμό με ένα χάλκινο εγχειρίδιο καρφωμένο στο στήθος.
Κατά τους ανασκαφείς πρόκειται για ανθρωποθυσία η πρώτη στο Αιγαίο – Κρήτη. Το ιερό καταστράφηκε γύρω στα 1700 π. Χ. Η ανθρώπινη θυσία έλαβε χώρα την ώρα της καταστροφής, και έτσι αποθανατίστηκε παρέχοντας ατράνταχτη μαρτυρία για τη βαρβαρότητα των ειδωλολατρών της αρχαίας Ελλάδος.»

Μυκηναϊκές ανθρωποθυσίες προς τιμή αρχαίων δαιμόνων

Οι αρχαιολόγοι Ventris και Chadwick (Documents in Mycenaean Greek, p. 463) βρήκαν κάποιες πινακίδες που αναφέρουν θυσίες κυρίως γυναικών σε θεούς όπως ο Δίας και η Αθηνά. Όλα αυτά έλαβαν χώρα μέσα στην 2η χιλιετία π. Χ.
(M. Ventris and J. Chadwick, DOCUMENTS IN MYCENAEAN GREEK, second ed. (Cambridge, 1973), p. 463 http://www.csun.edu/~hcfll004/mycen.html)

Πινακίδα #172 [μπροστά]
Στον μήνα Πλοουίστος η Πύλος… φέρνει δώρα και οδηγεί θύματα:
Για την Δέσποινα [Πότνια]: ένα χρυσό ποτήρι, μια γυναίκα
Για την Μνάσα: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα
Για την Ποσιδαιεία: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα
Για την Τρις-Ήρωα: ένα χρυσό ποτήρι
Για τον Κύριο του σπιτιού: ένα χρυσό ποτήρι
Πινακίδα #172 [πίσω]
Η Πύλος φέρνει θυσίες στο ιερό του Ποσειδώνα, και η πόλη οδηγεί και φέρνει δώρα, και οδηγεί θύματα:
Για την Γουία [και την] Κομαουέντεια: ένα χρυσό ποτήρι, δύο γυναίκες
H Πύλος θυσιάζει στα ιερά του Πέρση και της Ιφιμέδειας και της Δίουιας και φέρνει δώρα και οδηγεί θύματα:
Για τον Πέρση: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα
Για την Ιφιμέδεια: ένα χρυσό βαθύ πιάτο
Για την Δίουια: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα
Για τον Ερμή Αρεία [κριό]: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, έναν άνδρα
Η Πύλος θυσιάζει στο ιερό του Δία και φέρνει δώρα και οδηγεί θύματα:
Για τον Δία: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, έναν άνδρα
Για την Ήρα: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα
Για τον Δρίμιο, γιο του Δία: ένα χρυσό βαθύ πιάτο
Η Πύλος[...]
4 ποτήρια, 8 βαθιά πιάτα, 2 άνδρες, 8 γυναίκες

Κι άλλες ανθρωποθυσίες στην Αρχαία Ελλάδα προς τιμή των αιμοσταγών «θεών»

«Τους Ελληνας πρίν επί πολεμίους εξιέναι ανθρωποκτονείν.» (Φύλαρχος Ιστορ., σώζεται στο Porph:Abst_2’56)
Δηλαδή:
«Πριν εκστρατεύσουν κατά των εχθρών, οι Έλληνες κάνουν ανθρωποθυσία.»

«Ο Μίνωας συγκέντρωσε στόλο για να επιτεθεί στην Αθήνα. Ο πόλεμος όμως κρατούσε πολύ και ο Μίνωας παρακάλεσε τον Δία να εκδικηθεί τους Αθηναίους· πείνα και πανούκλα έπεσαν στην πόλη. Οι Αθηναίοι θυσίασαν πολλές παρθένες για να γλυτώσουν από τα δεινά, όμως χωρίς αποτέλεσμα και τότε ρώτησαν το μαντείο τι να κάνουν. Το μαντείο απάντησε πως για να σταματήσει αυτή η μάστιγα, οι Αθηναίοι έπρεπε να δώσουν στον Μίνωα αυτό που τους ζητούσε, δηλ. να του δίνουν κάθε χρόνο φόρο επτά νέους και επτά νέες οι οποίοι θα δίνονταν τροφή στον τερατόμορφο Μινώταυρο.»
[Pierre Grimal, «Λεξικό της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Μυθολογίας», University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 86β.]

——————————————

«(Ο Αλέξανδρος ο Μέγας) όστις και την μεγάλην Αλεξάνδρειαν έκτισε, την πρώην λεγομένην κώμην Ρακούστιν. Ην αυτός εκάλεσεν εις ίδιον όνομα Αλεξάνδρειαν, θυσιάσας κόρην παρθένον, Μακεδονίαν παρ” αυτού κληθείσαν»
(Ι. Μαλάλας, «Χρονογραφία» κεφ. «Λόγος όγδοος, Χρόνων Μακεδόνων» Α)

«Ο Αχιλλέας συνεχίζει την πορεία του προς την Τροία. Αιχμαλωτίζει νεαρούς Τρώες, που τους προορίζει για θυσία επάνω στον τάφο του Πάτροκλου.»
[Pierre Grimal, «Λεξικό της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Μυθολογίας», University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 130β.]

«Γεια και χαρά σου πάντα Πάτροκλε, [είπε ο Αχιλλέας] κι ας βρίσκεσαι στον Άδη!
Να που τελεύουν όσα σούταξα πιο πριν. Των Τρώων των γαύρων δώδεκα γιοί, τρανά αρχοντόπουλα, σε συντροφεύουν τώρα» (Ιλιάδα»,Ψ,173-179, Αποσπάσματα, Μτφ Καζαντζάκη-Κακριδή)

Ο Πλούταρχος, μαρτυρεί την εξής ανθρωποθυσία:

«Kαι μέχρι νυν Ορχομένιοι τας από του γένους ούτω καλούσι. και γίνεται παρ’ ενιαυτόν εν τοις Αγριωνίοις φυγή και δίωξις αυτών υπό του Διονύσου ξίφος έχοντος. έξεστι δε την καταληφθείσαν ανελείν, και ανείλεν εφ’ ημών Ζωίλος ο ιερεύς» [Πλούταρχος, «Αίτια Ελληνικά» 299f.]
Το οποίο σημαίνει:
«Μέχρι και σήμερα ακόμα οι κάτοικοι του Ορχομενού έτσι ονομάζουν τις γυναίκες που κατάγονται από την οικογένεια αυτή. Κάθε χρόνο, στη γιορτή των Αγριωνίων οργανώνεται αναπαράσταση της φυγής και της καταδίωξής τους από τον ιερέα του Διονύσου που κρατάει ξίφος. Αν πιάσει κάποια, μπορεί να τη σκοτώσει, και στη δική μου εποχή ο ιερέας Ζωίλος σκότωσε μια από αυτές».
[Η μετάφραση από το Πλούταρχος, «Ηθικά», τόμ. 8 (σειρά «Οι Έλληνες» #350), Κάκτος, Αθήνα 1995, σελ. 211.213]

Η φράση του Πλούταρχου «στη δική μου εποχή ο ιερέας Ζωίλος σκότωσε μια από αυτές» ακούγεται τρομακτική, διότι μιλάμε για τον 2^ο αιώνα μ.Χ. όπου ακόμα οι Έλληνες ήμασταν τα υποταγμένα πρόβατα των αιμοβόρων θεών.

———————————

Ο Οίνοκλος είναι ο βασιλιάς των Αινιάνων. Οδήγησε το λαό του ως την Κίρρα και εκεί τον λιθοβόλησαν, γιατί, σύμφωνα με το μαντείο του Απόλλωνα, η θυσία αυτή ήταν αναγκαία αν ήθελαν να απομακρυνθεί ο λιμός που μάστιζε τη χώρα.
[Pierre Grimal, «Λεξικό της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Μυθολογίας», University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 506α.]

—————————————-

Ο Μόλπις ήταν ένας ευγενής της Ηλίδας (= Ήλιδα ή Ήλις, πόλη-κράτος της αρχαίας Ηλείας), ο οποίος κατά τη διάρκεια ενός λιμού που μάστιζε τη χώρα του, θυσιάστηκε πρόθυμα γιατί έτσι το ήθελε ένας χρησμός, ώστε να ημερέψει το θυμό των θεών.
[Pierre Grimal, «Λεξικό της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Μυθολογίας», University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 462α.]

———————————————

Ο Λέος ήταν γιος του Ορφέα και είχε ένα γιο, τον Κύλανθο και τρεις κόρες, τη Φασιθέα, τη Θεόπη και την Ευβούλη. Όταν έπεσε λιμός, το μαντείο των Δελφών ζήτησε να θυσιαστούν ανθρώπινα θύματα για να επανέλθει η αφθονία. Ο Λέος εκούσια έδωσε τις τρεις κόρες του, παρθένες ακόμη, ως εξιλαστήρια θύματα.
[Pierre Grimal, «Λεξικό της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Μυθολογίας», University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 400β.]

Βασανισμοί γυναικών και ανθρωποθυσίες προς τιμή του «θεού» Διονύσου

Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις Η 23, 1 & Ιστορικά Νο 249. 19 Αυγούστου 2004 σελ. 13,14:
«Μετά τη Στύμφαλο είναι η Αλέα, που και αυτή μετέχει στην Αργολική Ομοσπονδία […]. Εδώ υπάρχουν τα ιερά της Εφεσίας Αρτέμιδος, της Αλέας Αθηνάς και του Διονύσου, με άγαλμα του θεού.
Κάθε χρόνο τελούν προς τιμήν του τα Σκιέρεια, όπου, σύμφωνα με χρησμό του μαντείου των Δελφών, μαστιγώνονται οι γυναίκες, όπως και οι έφηβοι των Σπαρτιατών στη γιορτή της Ορθίας. (Μια από τις τελετές της γιορτής της Ορθίας, ήταν και η Διαμαστίγωση (το μαστίγωμα) των εφήβων, πολλές φορές μέχρι θανάτου)».

Οι Σαλαμινομάχοι του Χρυσού Αιώνα της αρχαίας Αθήνας, θυσίασαν πριν από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας στον «θεό» Διόνυσο, τρία παλικάρια!

«Ενώ ο Θεμιστοκλής προσέφερε κοντά στη ναυαρχίδα θυσία, του έφεραν τρεις αιχμαλώτους, οι οποίοι ήταν ωραιότατοι και στολισμένοι μεγαλοπρεπώς (…)
Όταν τους είδε ο μάντης Ευφραντίδης, επειδή εκείνη την ώρα υψώθηκε από τα ιερά, μεγάλη και λαμπρή φλόγα, ταυτόχρονα δε κάποιο φτέρνισμα από τα δεξιά έδωσε το σημάδι, τον συμβούλευσε να αρχίσει από τους νέους αιχμαλώτους και αφού προσευχηθεί, να θυσιάσει όλους τους αιχμαλώτους στον Ωμηστή Διόνυσο. Έτσι, είπε, θα εξασφαλιστεί στους Έλληνες η νίκη, συγχρόνως και η σωτηρία. (…)
Και ο Θεμιστοκλής εξεπλάγη, (….) αλλά το πλήθος άρχισε με ομαδικές φωνές να επικαλείται τη βοήθεια του θεού, και οδήγησε βιαίως τους αιχμαλώτους στο βωμό και επέβαλε να εκτελεστεί η θυσία, όπως συμβούλευσε ο μάντης.
Αυτά τα διηγείται εκ των ιστορικών ο Φανίας ο Λέσβιος, ο οποίος ήταν φιλόσοφος και όχι άπειρος στα ιστορικά ζητήματα» (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ, 13).
«Εδώ στις Πόντιες της Βοιωτίας υπάρχει και ναός του Διονύσου Αιγοβόλου. Κι αυτό γιατί κάποτε, ενώ θυσίαζαν στον θεό, έγιναν τόσο βίαιοι εξαιτίας του κρασιού, που σκότωσαν τον ιερέα του Διονύσου.
Αμέσως μετά τον φόνο, τους επισκέφτηκε επιδημία και το Μαντείο των Δελφών είπε πως για να φύγει, πρέπει να θυσιάζουν κάθε χρόνο, ένα αγόρι στο άνθος της νιότης του.
Μερικά χρόνια αργότερα, όπως λένε, ο θεός αντικατέστησε το αγόρι με μια κατσίκα ως θύμα» (Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις Θ 8,2)
Η Καλλιρρόη ήταν μια νέα που απέκρουσε τον έρωτα ενός ιερέα του Διόνυσου, που λεγόταν Κόρεσος.
Αυτός παραπονέθηκε στον Διόνυσο και ο θεός έστειλε σ’ όλη τη χώρα επιδημία. Οι κάτοικοι ρώτησαν το μαντείο της Δωδώνης, το οποίο τους αποκάλυψε πως, για να εξευμενίσουν το θεό, έπρεπε να του προσφέρουν θυσία τη νέα, ή όποιο άλλο πρόσωπο θα έπαιρνε τη θέση της, στο βωμό.
[Pierre Grimal, «Λεξικό της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Μυθολογίας», University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 340β.]

«Ιερή» εκπόρνευση γυναικών προς τιμή της «θεάς» Αφροδίτης

Ο όρος Ιερόδουλος δηλώνει τον δούλο του ιερού που υπηρετεί σε αρχαίο ναό, αφιερωμένο στην λατρευομένη θεότητα. Στον ναό της Αφροδίτης υπηρετούσαν γυναίκες και πρόσφεραν τον εαυτό τους προς συνουσία.
Σύμφωνα με τον Στράβωνα (8.6.20), στην Αρχαία Κόρινθο υπηρετούσαν ως ιερές πόρνες, 1.000 ιέρειες, δούλες του εκεί ναού της Αφροδίτης. Γι ‘ αυτό έλεγε και η παροιμία: «Ου παντός ανδρός εις Κόρινθον εσθ” ο πλους» (Στραβ. C. 559)
Στους Κομάνους της Καππαδοκίας, στο ιερό της Ενυούς, οι ιερόδουλοι άνδρες και γυναίκες έφτασαν το αριθμό των 6.000 (Στράβωνας 535C), ενώ ο ιερέας του ναού, που ανήκε στο βασιλικό γένος, ήταν 2^ος μετά τον βασιλιά κατά τις προσόδους και τις προσφορές.
Οι ιερόδουλοι στην Τύρο ήσαν τόσοι πολλοί ώστε πολλές φορές ο αρχιερέας με την βοήθειά τους, ελάμβανε και το βασιλικό αξίωμα. Ο δε Ηρόδοτος αναφέρει: «Τον γαρ δη Λυδών δήμου αι θυγατέραι, πορνεύονται πάσαι».
Από ότι φαίνεται και άλλα ιερά στην αρχαία Ελλάδα είχαν ιερόδουλους,  αλλά δεν ήταν όλες γυναίκες εταίρες. Υπήρχαν και άνδρες. Συναντάμε αναφορές για ιερόδουλους, στην Τεγέα της Αρκαδίας, στο ναό της Αλέας Αθηνάς, στην Δήλο στο ναό του Απόλλωνα και στους Δελφούς. Αυτοί, ήταν ιερόσυλοι, δηλαδή νοσφιστές των καρπών των ιερών γαιών του θεού και καταδικάστηκαν από τους Αμφυκτίονες να αφιερωθούν ως ιερόδουλοι στο ναό του Απόλλωνα.
Τέλος ονομαστό για τον αριθμό των ιερόδουλων ήταν στην Σικελία, στον ψηλό λόφο της Έρυκος, το ιερό της Αφροδίτης, της λεγόμενης Ερυκίνης και της οποίας αμφίδρυμα (=ναός ―έρεισμα, έδρα, κάθισμα) υπήρχε στη Ρώμη (Στράβων C. 272).
Επειδή οι ιερόδουλες συνεισέφεραν πολλά στα ιερά της Αφροδίτης, δεν είναι άξιο απορίας γιατί οι ναοί της ήταν από τους πλουσιότερους!
Ο Ησίοδος μιλάει με αυστηρότητα γι’ αυτές της γυναίκες που ντύνονταν κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να προβάλλουν τις καμπυλότητές τους και με τις κολακείες τους να ξεκουτιαίνουν τους άντρες· αφού δεν απέβλεπαν σε τίποτα άλλο,  παρά στο γέμισμα της σιταποθήκη τους ―επειδή η πληρωμή των υπηρεσιών τους, γινόταν τότε σε είδος― Αυτές ο Ησίοδος, τις παρομοιάζει με τους κλέφτες. (Ησίοδος Έργα και Ημέραι, 373 – 375)

 Κάψιμο ζωντανών ζώων προς τιμή της «θεάς» Αρτέμιδος

Κατά την διάρκεια των Λαφρίων, εορτή προς τιμή της Αρτέμιδος −την οποία περιέγραψε ο Παυσανίας το Β’ μισό του 2^ου αιώνα μ.Χ. (VII, 18, 8-13)− εκτυλισσόταν ένα πολύ βάρβαρο και αποτρόπαιο έθιμο. Το ολοκαύτωμα διαφόρων ζώων, εκ των οποίων πολλά άγρια, όπως ελάφια, ζαρκάδια, αγριόχοιροι ακόμη και λύκοι ή αρκούδες.
Αυτά καίγονταν ζωντανά σε ένα τεράστιο βωμό, κατασκευασμένο από τεράστιους κορμούς δένδρων. Η εορτή −σκοπός της οποίας ήταν να εξευμενιστεί η θεά ώστε να προστατεύει τα ζώα− είχε μεταφερθεί  από την Αιτωλική Καλυδώνα και στην Πάτρα, όπου όπως σε όλη την ορεινή Δ. Ελλάδα, ο θηρευτικός βίος είχε μεγαλύτερη διάρκεια από ότι στην υπόλοιπη χώρα.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι η ιέρεια της Αρτέμιδος έκλεινε την πομπή, καθισμένη σε άρμα που συρόταν από ελάφια, σκηνή που αναπαριστάνεται και σε νομίσματα της πόλης, την περίοδο των Ρωμαϊκών χρόνων. (Παπαχατζής 1980:92, εικ. 40, δ)
Ο Αύγουστος, στο μνημείο της Άγκυρας, απαριθμεί μεταξύ των ανδραγαθιών του και τις 27 θηριομαχίες του, όπου φονεύθηκαν 3.500 αφρικανικά θηρία! Μάλιστα, ήταν ο πρώτος που παρουσίασε στον λαό κροκόδειλους και τίγρεις και υποχρέωσε τον Ταύρον Στατίλιο να κατασκευάση «θέατρο τι εν τω Αρείω πεδίω κυνηγητικόν λίθινον» δια θηριομαχίες. (Δίων βιβλ. LI, κεφ. 23)
Ας μην ξεχνάμε όμως και τις εκατόμβες…
Η Εκατόμβη: (από το εκατόν βόες) είναι μία «μεγαλόπρεπη» θυσία, αρχικά εκατό βοδιών, αλλά αργότερα και άλλων θυμάτων αντίστοιχης αξίας. Προσφερόταν προς τιμήν του Δία και του Απόλλωνα.
Τη στιγμή που σφαζόταν το κάθε ζώο, οι παρευρισκόμενες γυναίκες έπρεπε να κραυγάζουν σε οξείς τόνους (ολολυγή). Το αίμα κυλούσε άφθονο και συλλεγόταν σε λεκάνη, για να ραντιστεί με αυτό ο βωμός. … Χόρταιναν αίμα οι «θεοί» !!!
…Εκατόμβη προσέφερε και ο Πυθαγόρας στους θεούς που λάτρευε, όταν ανακάλυψε το Πυθαγόρειο θεώρημα ή το «θεώρημα της εκατόμβης» όπως κάποιοι το αποκαλούν…

Βασανιστήρια νέων προς τιμή της «θεάς» Αρτέμιδος

«Εις το μέρος που ονομάζεται Λιμναίον υπάρχει το ιερό της Ορθίας Αρτέμιδος. Το άγαλμα της Ορθίας Αρτέμιδος που έχουν οι Λακεδαιμόνιοι προήλθε από τους βαρβάρους. Αυτοί που το βρήκαν, ήταν ο Αστράβακος και ο Αλώπεκος γιοί του Ίρβου. Όταν βρήκαν το άγαλμα αμέσως τρελάθηκαν.
Επίσης οι κάτοικοι των συνοικιών της Σπάρτης θυσιάζοντες εις την θεά για να λύσουν διαφορά την οποία είχαν, όχι μόνο δεν την έλυσαν, αλλά κατέληξαν να σκοτωθούν μεταξύ τους. Πολλοί φονεύτηκαν κατά την συμπλοκή γύρω από τον βωμό της θεάς, ενώ όσοι έζησαν πέθαναν όλοι από φοβερή ασθένεια. Υπάρχει παράδοση, ότι έπειτα από το γεγονός αυτό, έκαναν ανθρωποθυσίες στον βωμό και θυσιαζόταν εκείνος στον οποίο έπεφτε ο κλήρος.
Ο Λυκούργος κατήργησε το έθιμο αυτό και το αντικατέστησε με μαστιγώσεις εφήβων γύρω από τον βωμό και έτσι γεμίζει με αίμα όταν γίνονται οι μαστιγώσεις. Έτσι εκπληρώνεται η θέληση της θεάς, αφού ο βωμός γεμίζει με ανθρώπινο αίμα.
Η ιέρεια που κρατάει το ξόανο βρίσκεται εκεί την ώρα της μαστίγωσης. Το ξόανο είναι πολύ μικρό και ελαφρύ, αλλά όταν οι μαστιγωτές χτυπούν ελαφρά κάποιον έφηβο, λόγω της ωραιότητάς του ή του αξιώματός του, τότε το ξόανο γίνεται πολύ βαρύ στα χέρια της ιέρειας. Τότε αυτή κατηγορεί τους μαστιγωτές και φωνάζει ότι πιέζεται από το βάρος εξαιτίας τους. Έτσι το άγαλμα αυτό συνήθισε από τις ανθρωποθυσίες στην Ταυρίδα να ευχαριστιέται από τα αίματα των ανθρώπων». (Παυσανίας Λακωνικά, 3, 16, 10-11)

Οι κάτοικοι της Πάτρας είχαν την υποχρέωση να προσφέρουν κάθε χρόνο στην Άρτεμη την πιο ωραία νέα κοπέλα και τον πιο ωραίο νέο της πόλης τους, ως τιμωρία για κάποια ιεροσυλία που είχε γίνει μέσα στο ιερό της θεάς. [Pierre Grimal, «Λεξικό της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Μυθολογίας», University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 226β.]

Ο «θεός» Πάνας ερωτευμένος με μια κατσίκα

Δολοφονία νηπίου στους Δελφούς από τους ιερείς

Με βάση την νομοθεσία, όσοι σφετερίζονταν χρήματα του Ιερού των Δελφών ή αναθήματα, γκρεμίζονταν από έναν βράχο, την Yάμπεια:

«Εάν δε τις περί των ιερών χρημάτων μνησθή κατακρημνίζεται»
[Δημοσθένης, περί παραπρεσβείας, 327] .

πηγη